Po rozbrojeniu Zwierzchności i Władz, jawnie wystawił je na widowisko, powiódłszy je dzięki Niemu w triumfie (Ga 2,15)
Zawsze fascynował mnie obraz Chrystusa-Pantokratora (Wszechwładcy). Kosmiczny wymiar tego władania pobudzał moją wyobraźnię. Od strony teologii kosmicznej wszystko, co istnieje we Wszechświecie, znajduje swoją przyczynę w Bogu. Mówiąc inaczej: władza Chrystusa rozciąga się daleko poza naszą planetę. Poddane są mu prawa fizyki, cząstki elementarne, wirujące galaktyki, mgławice, czarne dziury i tysiące innych bytów, które nawet filozofom się nie śniły.
Podobny obraz rysuje św. Paweł w Liście do Galatów. Apostoł stawia Chrystusa na czele orszaku triumfalnego wkraczającego do miasta. Za nim podążają pokonane Zwierzchności i Władze, czyli to wszystko, co jedynie rościło sobie prawo do rządzenia światem. Teraz jednak ich moc została wystawiona na widowisko i pośmiewisko. Rozbrojone i słabe bledną przed władzą Chrystusa.
Święty Michał Archanioł zapewne ma swoje miejsce w tej kosmicznej scenie triumfu. To właśnie on jest wodzem armii Chrystusa, która zwycięsko wkracza w świat ludzi. Miastem triumfu jest Kościół, gdzie wszystko bez żadnego wyjątku ma być poddane w pokorze Pantokratorowi.
