Przybywający nowi michalici z Polski i powołania tubylcze wskazywały na konieczność poszerzenia działalności misyjnej i tworzenia nowych wspólnot. Posiadanie własnego centrum w stolicy Paragwaju ułatwiało przygotowanie kleryków do kapłaństwa.
Matka miast
Asunción jest jednym z najstarszych miast Ameryki Południowej, założone w 1537 roku przez Hiszpanów. A ludność, z którą się spotkali ostentacyjnie nazwali szlachetnymi i prawymi. Z tego miasta wyruszano do państwa Inków, by zdobyć osławione tam rzekomo złoto. Stamtąd udawano się na wyprawy na południe kontynentu. Po zniszczeniu Buenos Aires przez tubylców w 1542 roku, Hiszpanie przenieśli się do Asunción i uczynili go centrum swej kolonii obejmującej tereny od Amazonii aż do Patagonii.
Asunción dało początek takim znaczącym miastom jak Santa Cruz de la Sierra (dziś Boliwia), Córdoba, Santa Fe i Corrientes (Argentyna). Z Asunción wyruszyła wyprawa fundująca drugi raz Buenos Aires, en 1580. Czynniki te spowodowały, że Asunción nazywane jest „matką miast”.
Już w roku 1547 Paragwaj był diecezją Río de la Plata z siedzibą w Asunción, obejmującą ogromne terytoria kontynentu z mianowanym przez papieża Pawła III biskupem, który jednak nie dojechał, by objąć stolicę biskupią.
Spojrzenie w przyszłość
Historię michalitów w tej archidiecezji otwiera list księdza Mariana Polaka z 18 września 1981 roku skierowany do arcybiskupa Asunción, Ismaela Rolón’a. Czytamy tam między innymi: „...Zgromadzenie Świętego Michała Archanioła, które ma jedyny dom w Natalicio Talavera i prowadzi pracę duszpasterską w diecezji Villarrica, pragnie otworzyć dom zakonny w Asunción i jednocześnie prowadzić duszpasterstwo. Pragniemy posiadać miejsce gdzie w przyszłości nasi klerycy mogliby mieszkać i studiować...”.
W odpowiedzi arcybiskup Rolón pisze: „...otrzymaliśmy waszą prośbę w której nam wyrażacie chęć i postanowienie otwarcia domu zakonnego w Asunción [...]. Powodowani roztropnością radzimy byście sami spojrzeli i oceniając poszukali miejsca na ten dom w okolicach Asunción, jak to czynią inne zgromadzenia”.
W późniejszym piśmie z kurii arcybiskupiej w Asunción, biskup pomocniczy, Jorge Livieres Banks donosi: „...w imieniu arcybiskupa Ismaela Rolón’a wyrażam formalnie zgodę na wasze pismo z dnia 18-go września 1981 [...]. W rezultacie czego, ta zacna Rodzina zakonna może otworzyć dom Zgromadzenia w tej archidiecezji. […] ufamy w pełni pracy duszpasterskiej, którą rozwiniecie i życzymy obfitego błogosławieństwa”.
W mieście „mówić cicho”
W tym czasie archidiecezja Asunción, obejmowała stolicę ówczesnego Paragwaju i okoliczne miasta. W jej skład wchodziło niewielkie miasteczko Ñemby, będące małą parafią liczącą zaledwie 12 tys. mieszkańców, oddalone 18 km od centrum stolicy. Jego nazwę można przetłumaczyć jako „mówienie po cichu”. Na tę miejscowość michalici skierowali swoje spojrzenie, by tam poszerzyć zakres działania michalickiej „misji nadziei” pod Krzyżem Południa.
Niedaleko kościoła, przy następnej ulicy, został zakupiony teren z domkiem rodzinnym. Był rok 1983. W tym miejscu rozpoczęto organizowanie drugiego centrum Zgromadzenia na ziemi Guaranów.
Pierwszym proboszczem michalitą w Parafii Św. Wawrzyńca, diakona i męczennika, w Ñemby został ksiądz Marian Polak, który posługiwał sam w tej wspólnocie do roku 1985. Wówczas to, otrzymał pomoc. Doniosłą wiadomość o nowym współpracowniku przekazywał przełożony generalny ojciec Aleksander Ogrodnik pisząc: „Chcę podzielić się z Wami radosną nowiną. Został przeznaczony do Was (raczej sam się zgłosił) ksiądz Kazimierz Rachwał z Niemiec”.
