Według zapowiedzi proroków Starego Testamentu Królestwo Dawida miało trwać wiecznie.
Oczywiście, nie jako doczesna instytucja polityczno-ustrojowa, ale jako wspólnota duchowa i religijna. Ten charakter królestwa Dawidowego, którego spadkobiercą stał się Jezus Chrystus, podkreślał nam dzisiaj fragment Listu św. Pawła do Kolosan. Jest to Królestwo, w którym grzechy zostają odpuszczone i w którym zmartwychwstanie staje się udziałem zbawionych. Św. Łukasz pokazuje nam to w konkretnym wydarzeniu. Żałujący za swoje występki łotr wchodzi do Królestwa Chrystusowego. Droga, na którą wchodzi, wiedzie przez nawrócenie. To przez nawrócenie zyskuje się odpuszczenie grzechów. To przez nawrócenie osiąga się życie wieczne w niebie. Chrystus przez swoją Śmierć na Krzyżu staje się pośrednikiem tego zbawienia. Jest Jego prawdziwym Królem. Jest Królem wszystkich zbawionych. Jest Królem wszelkiego stworzenia. Pewne żydowskie powiedzenie mówi: „Drzwi pokuty zawsze stoją otworem, a za nimi oczekują miłosierne ramiona Boga”.
