Faryzeusze i uczeni w Piśmie przyprowadzili do Jezusa kobietę, którą co dopiero pochwycono na cudzołóstwie (J 8, 1-11) i mówią Mu: „w Prawie Mojżesz nakazał nam takie kamienować. A Ty co powiesz” (w. 5). W ten sposób oni chowając się za parawanem Prawa zastawiają na Jezusa pułapkę (w. 6).
Wówczas Jezus Chrystus, Mądrość Wcielona, czyni coś co wszystkich zaskakuje. Zamiast wdawać się z faryzeuszami i uczonymi w Piśmie w polemikę schylił się i zaczął pisać palcem po ziemi. A gdy się podniósł skierował do nich słowa, które zmusiły ich popatrzeć we własne sumienie: „Kto z was jest bez grzechu, niech pierwszy rzuci w nią kamieniem” (w. 7). Te słowa Jezusa powstrzymały ich wyciągnięte ręce już gotowe do ciskania kamieniem. Zamiast w kobietę rzucają kamienie na ziemię i jeden po drugim i odchodzą. Jezus także kobietę stawia w prawdzie i mówi do niej: „Idź i odtąd już nie grzesz” (w. 11). Tak oto przemówiło Jezusowe miłosierdzie i miłość, które zawsze dają człowiekowi możliwość prawdziwej przemiany.
Na zdjęciu: Chrystus i jawnogrzesznica (obraz Poussina)
